Eşek sudan gelinceye kadar..

Balkan harbi sıralarında, cephedeki askeri birliklerin su ihtiyacını, her bölüğün saka neferleri temin edermiş.

O zamanlar, Mekkâre katırlarından başka, adama Karanfil Kolu denilen, eşekli nakliye kolları da varmış. Her bölüğe de bir eşek tahsis edilmiş. Saka neferleri, bu eşeklere yükledikleri fıçılarla, ordugâha en yakın bir pınardan bölüklerine su taşırlarmış.

Bölüklerden birisinin saka neferi, çok saf ve tembel imiş. Bir gün pınar başında yatmış, uyumuş. Eşek de çimenler üzerinde otlarken, uzaklara gitmiş.

Uyandığı zaman, akşam olmak üzereymiş.. Eşeği aramış bulamamış. Koşarak bölüğe gelmiş. Susuzluk tan kıvranan bölüğün çavuş ve onbaşıları sakayı yakaladıkları gibi, bölük komutanının karşısına çıkarmışlar.

Çok sert ve aksi bir adam olan komutan saka neferini sorguya çekmiş. Neticede uyuduğunu ve eşeğini kaçırdığını öğrenince, hemen etrafa atlılar çıkarıp, eşeği aratmaya göndermiş. Sakayı da çadırın direğine bağlayıp, başlamış dayak atmaya.

Can acısı ile avaz avaz bağıran saka:

-“Aman kumandanım, ölüyorum, bir daha uyumaya cağım, bağışla” diye bağırdıkça, komutan:

-“Acele etme, daha eşek bulunmadı. Eşek sudan gelinceye kadar dayak yiyeceksin, ki bir daha eşeğine sahip olup, muharebe yerinde, vazife başında uyumayasın” demiş.

www.bilimsanatyolu.com