Anthony Hopkins Diyor ki;

“Yaşadığımdan daha az yaşayacağımı biliyorum.

Kendimi bir kutu çikolata almış bir çocuk gibi hissediyorum. Yemenin tadını çıkar ve fazla kalmadığını görünce özel bir lezzetle yemeye başlar.

Bitmek bilmeyen kamu hukuku konferansları için vaktim yok, hiçbir şey değişmeyecek.

Ve yaşlarına göre davranmayan aptallarla tartışmak istemiyorum.

Ve gri ile dövüşecek zaman yok. Egoların şiştiği toplantılara katılmıyorum ve manipülatörlere tahammül edemiyorum.

İşlerini, yeteneklerini ve başarılarını elinden almaya en yetenekli kişilere iftira atmaya çalışan kıskanç insanlardan rahatsızım.

Başlıkları tartışmak için çok az zamanım var:

Ruhumun acelesi var.

Kutuda çok az şeker kaldı.

İnsan insanlarla ilgileniyorum. Hatalarına gülen insanlar başarılı olanlar, mesleğini anlayanlar ve sorumluluktan kaçmayanlardır.

İnsan onurunu savunan ve doğrunun, adaletin, adaletin, adaletin tarafında olmak isteyen.

Hayat bunun için var.

Etrafımda başkalarının kalbine dokunmayı bilen insanlarla olmak istiyorum. Kaderin darbeleri aracılığıyla ayağa kalkmayı ve ruhun yumuşaklığını korumayı bilen kişi.

Evet acelem var sadece olgunluğun verebileceği yoğunlukta yaşamak için acelem var

Kalan tüm tatlıları yiyeceğim, daha önce yediklerimden daha lezzetli olacaklar.

Hedefim kendimle, sevdiklerimle ve vicdanımla uyum içinde sona ulaşmak.

İki hayatım olduğunu sanıyordum ama sadece bir tane çıktı ve onu onurlu bir şekilde yaşamak lazım.”

Anthony Hopkins

www.bilimsanatyolu.com