“Eşeği Saldım Çayıra” Öyküsü

Bir zamanlar, bir köyün zalim bir ağası varmış. Köylüye yapmadığı eziyet kalmamış.

Bir gün yaptıklarını fark eden ağa, tüm köylüleri meydana toplamış ve demiş ki;

-“Ben size yıllardır eziyet ettim, yapmadığım şey kalmadı. Ben her türlü cezaya hak ettim. O yüzden ben öldükten sonra cesedimi köyün girişindeki ağaca asın, 3 gün orada dursun ibret-i âlem için” demiş.

Gün gelmiş ağa ölmüş, köy halkı vasiyetidir diye ağayı ağaca asmışlar.

Sonra köye jandarma gelmiş.

-“Siz köy halkı birleşip ağayı asıp, öldürdünüz” demişler.

Köy halkı ne derse desin inandıramamışlar jandarmayı ve tüm köy halkı dayaktan geçmiş. Velhasıl ağa yine yapacağını yapmış.

Bunun üzerine Kazak Abdal da bir köşede bu şiiri-küfürü söylemiş…

Eşeği saldım çayıra

Otlaya karnın doyura

Gördüğü düşü hayıra

Yoranın da anasını

Münkir münâfıkın soyu

Yıktı harap etti köyü

Mezarına bir tas suyu

Dökenin de anasını

Müfsidin bir de gammazın

Malı vardır da yemezin

İkisin meyyit namazım

Kılanın da anasını

Derince kazın kuyusun

İnim inim inilesin

Kefen dikmeye iğnesin

Verenin de anasını

Dağdan tahta getirenin

Mezarına götürenin

Talkınını bitirenin

İmâmın da anasını

Kazak Abdal söz söyledi

Cümle halkı dahleyledi

Sorarlarsa kim söyledi

Soranında anasını

www.bilimsanatyolu.com