Bir ananın üç öğün ıspanak yemeği

Patika bir yolu olan, kuş uçmaz kervan göçmez bir köyde yaşardık. Annem ise tam bir ıspanak hastasıydı.

Babamın ölümüyle aklını yitirmesinden şüphe ederdim o küçük yaşlarımda…

-“Bol bol yemek lazım. Vücuda güç verir” derdi ama. Sabah, öğle, akşam ıspanak yenir miydi?

Birde mısır ekmeğini katık ettirirdi ıspanağın yanında. Nefret etmiştim artık ıspanaktan.

Birgün anneme,

-“Büyüyüp işimi elime aldığımda ve ilk paramı kazanıp evlendiğimde asla evime ıspanak almayacağım. Evimde ıspanak yemeği pişmeyecek” dedim… O da bana o günleri sabırsızlıkla beklediğini ve yaşı kaç olursa olsun düğünümde oyun bile oynayacağına dair söz verdi.

Köyden ancak liseye geçtiğimde çıkabilmiştim. Yatılı kalıyordum şehirde okuyabilmek için. Ve burs parasıyla idare ediyordum. Ayda bir eve geldiğimde annemin sofraya koyduğu ıspanak yemeğinden bir kaşık bile almak istemezdim. Yurda dönüp nefis yemeklerden yemeği isterdim hep…

Okudum. Üniversite, mastır, doktora derken devlet kredisiyle eğitimi tamamladığımda anacığım beli bükük bir ihtiyardı artık. Ve evleneceğim kızı köyüme getirip köyümde düğünü yaptığımda, ihtiyar anam hem ağlamış, hem de seneler önce bana söz verdiği gibi oyunlar oynamıştı düğünümde… Şaşırmış ama anlam verememiştim annemin oyun oynarken gözyaşı dökmesine.

Aradan çok sene geçti. Annem iki yıl kadar önce vefat etti. Ve ben bugün annemin eski sandığındaki o zamanlar moda olan hatıra defterini buldum. Bir sayfasında şöyle yazıyordu:

-“Elimde sadece ıspanak tohumlarım kaldı. Sürekli ıspanak ve birazda mısır dikiyorum. Elde yok avuçta yok. Çocuklarım aç kalmasın diye bu yemeği yediriyorum sürekli. İsyan etmiyorum ama. Ispanak çok faydalıdır, bu yüzden üç öğünde ıspanak yediriyorum size demek acı veriyor yüreğime. Yavrularım için elimden gelen bu. Onları canımdan çok seviyorum”

Ellili yaşlarda sevdim ıspanak yemeğini. Eşim eve şimdi neden sürekli ıspanak aldığımı sorup duruyor.

O ıspanağı çok sevdiğimi düşünürken, ben o yemeğin kokusuyla annemin beni yetiştirmek için yaptığı fedakarlıkları bir kere daha hatırlıyorum…

Düğünümde neden hem oynayıp hem ağladığını da…

www.bilimsanatyolu.com